To w położonym na 1350 m n.p.m. Katmandu zaczynamy naszą przygodę. Będziemy mieć czas, żeby zanurzyć się w atmosferze dzielnicy Thamel – turystycznym sercu nepalskiej stolicy. To tu od lat 70. zbierają się wspinacze, podróżnicy i marzyciele z całego świata, a wąskie uliczki tętnią życiem niemal całą dobę. Z głośników płyną mantry albo jazz, z balkonów zwisają flagi modlitewne, a zapach przypraw miesza się z dźwiękiem klaksonów i śmiechem przechodniów. To właśnie tu zaczyna i kończy się wiele himalajskich wypraw – bo choć daleko do spokoju gór, Thamel ma magnetyczny urok, który zostaje w pamięci na długo. Wieczorem spotkanie organizacyjne – to ten moment, w którym nasza grupa zacznie stawać się zespołem.

Ruszamy autobusem w kierunku Pokhary (ok. 8 h) – spokojniejszej, zielonej siostry Katmandu. To jedno z najbardziej malowniczych miejsc w kraju – położone nad jeziorem Phewa Tal, z panoramą ośnieżonych szczytów w tle. To też nasza brama w Himalaje – to stąd zaczynamy, tu też będziemy odpoczywać po zakończeniu trekkingu.

Rozpoczynamy trekking! Po dojeździe do Birethanti (1263 m n.p.m.) ruszamy pieszo do Ulleri. To pierwsza górska osada na trasie trekkingu do Annapurna Base Camp, która naprawdę daje poczuć, że wkracza się w Himalaje. Aby się tu dostać, trzeba pokonać jedno z najbardziej znanych podejść w regionie – ponad 3000 kamiennych schodów. Wysiłek nagradzają widoki na zielone tarasy ryżowe, rozległe doliny i śnieżne szczyty, które zdają się wyrastać tuż nad dachami domów.

Szlak do Ghorepani prowadzi przez bujne lasy rododendronowe, w kwietniu całe zbocza są czerwone, różowe i białe od kwiatów – to jedno z najbardziej malowniczych doświadczeń w całym regionie Annapurny! Nazwa wsi Ghorepani oznacza „wodopój dla koni” – dawniej była to stacja odpoczynkowa na szlaku karawan. Dziś nadal ma charakter przystanku w drodze, ale z wyjątkową atmosferą – wieczorem słychać tu rozmowy o górach w wielu językach. W pogodny dzień już z samego Ghorepani widać imponujące sylwetki Dhaulagiri, Annapurny i Nilgiri, my jednak po widoki udamy się dalej – na słynne Poon Hill.

Wstajemy przed świtem i wspinamy się na Poon Hill, skąd rozciąga się kultowy widok na ośmiotysięczniki. Można zobaczyć stąd sześć himalajskich szczytów, w tym dwa przekraczające 8000 metrów n.p.m.: Dhaulagiri (8167 m n.p.m.) i Annapurna I (8091 m n.p.m.) w pierwszym świetle dnia góry wydają się niemal nierealne. Po zejściu do Ghorepani i śniadaniu ruszamy w stronę Tadapani, przez lasy i przełęcze.

Dzień obfitujący w zejścia i podejścia. Mijamy górskie wioski i mosty wiszące nad przepaściami, by dotrzeć do Chomrong – ostatniej większej osady przed doliną prowadzącą do Annapurna Sanctuary, czyli świętej doliny otoczonej przez ośmiotysięczniki. Chomrong oferuje spektakularny widok na Machhapuchhre  – tzw. Górę Rybiego Ogona z charakterystycznym, dwuwierzchołkowym szczytem, która towarzyszy nam przez większość trasy. To święta góra dla Nepalczyków, oficjalnie zamknięta dla wspinaczy.

Zaczynamy zejściem po schodach do rzeki, by potem znów wspinać się przez lasy bambusowe i rododendronowe. Trasa wchodzi coraz głębiej w dziką dolinę. Las staje się gęstszy, bardziej wilgotny, a szlak prowadzi przez bambusowe zagajniki, omszałe drzewa i bujną roślinność. W Dovan śpimy w prostych lodge’ach, przy szumie rzeki.

Dzień spokojniejszy, ale wysokość zaczyna być odczuwalna. Przechodzimy przez Himalaya Hotel, który mimo nazwy sugerującej duży obiekt, jest po prostu zbiorem kilku prostych lodge’y i herbaciarni. Jego lokalizacja jest strategiczna – znajduje się w pobliżu jaskini Hinku, dużego nawisu skalnego uważanego za miejsce schronienia przed deszczem i lawinami. W końcu docieramy do Deurali – miejsca z dramatycznymi, pionowymi ścianami i widokami jak z innej planety.

Kulminacja wyprawy. Najpierw docieramy do Machhapuchhre Base Camp (3700 m n.p.m.) – z zapierającym dech widokiem na świętą Górę Rybiego Ogona. Potem ostatnie podejście – do Annapurna Base Camp, leżącego w ogromnym, lodowym amfiteatrze otoczonym przez ośmiotysięczniki. To jeden z niewielu punktów na świecie, gdzie można tak blisko i bez umiejętności himalaistycznych doświadczyć obecności tylu potężnych szczytów naraz.

Po wczesnej pobudce rozpoczynamy długie zejście w dół doliny Modi Khola. To jeden z najintensywniejszych fizycznie dni całej wyprawy – pokonujemy ponad 1700 metrów różnicy wysokości, schodząc z wysokogórskiej, surowej przestrzeni z powrotem w kierunku lasów i wiosek. Trasa prowadzi przez znajome miejsca: Machhapuchhre Base Camp, Deurali czy Himalaya Hotel. Śpimy w osadzie Sinuwa, którą ostatnio tylko minęliśmy.

To już ostatni dzień pieszej wędrówki – zejście z Sinuwa do Siwai domyka pętlę naszej górskiej przygody, ale nie jest tylko formalnością. Szlak, którym tego dnia schodzimy, prowadzi przez nowy odcinek trasy, którego wcześniej nie pokonywaliśmy – mija niewielkie osady, pola uprawne, zawieszone mosty i tarasy ryżowe. W Siwai czeka już na nas prywatny transport do Pokhary.

Dzień relaksu w Pokharze, położonej na 827 m n.p.m. Choć to drugie co do wielkości miasto Nepalu, wciąż ma w sobie coś z górskiej wioski – niską zabudowę, zieleń, spokój. Popłyniemy łodzią po jeziorze Phewa Tal – sercu Pokhary i jej najbardziej malowniczym zakątku. W spokojnym rytmie, wśród odbić Machhapuchhre i gór masywu Annapurny, odpoczniemy po trudach trekkingu. Po południu czas wolny.

Powrót autobusem turystycznym do Katmandu (ok. 8 godz.). Wieczorem kolacja pożegnalna – czas na wspólne świętowanie, podziękowania i podsumowania.

Transfer na lotnisko i wylot do Polski.