Zapasy Kuszti to tradycyjna indyjska sztuka walki. Zmagania odbywają się na specjalnym, wysypanym ziemią i gliną podłożu, a do treningu często wykorzystuje się drewniane i kamienne przyrządy. Kuszti to nie tylko sport, ale i sposób życia. Historycznie zapaśnicy mieszkali w akharach (miejscach ćwiczeń) i przestrzegali rygorystycznej diety oraz ascetycznego planu dnia, składającego się tylko z praktyki i modlitw. Arena walki uznawana jest za teren świątynny, obowiązują w nim takie same zasady, jak w domu bożym. Nie można na nią wejść w obuwiu, a przed każdą walką bądź treningiem, odmawiana jest modlitwa do Hanumana – boga-małpy, patrona zapaśników.

Podczas naszej wyprawy odwiedzimy zaprzyjaźnioną akharę Kuszti w Kolkacie.

Kontynuując podróż po świętych miejscach hinduizmu, udamy się do Waranasi, które na pierwszy rzut oka może wydawać się miastem „śmierci”. To jeden z najświętszych indyjskich ośrodków, w którym każdy Hindus chciałby umrzeć, gdyż zapewnia to ekspresową ścieżkę do zbawienia. Nad brzegiem Gangesu przez całą dobę płoną stosy pogrzebowe. Będziemy mieli okazję obserwować to wstrząsające widowisko. Obejrzymy też wieczorne obrzędy Aarti i będziemy eksplorować kręte uliczki świętego miasta, wypełnione ascetami, sadhu, pielgrzymami i backpakerami. Odmiennego punktu widzenia na ghaty dostarczy nam rejs łodzią po najświętszej indyjskiej rzece – Gangesie.

Waranasi ma trudną do opisania magię – z jednej strony jest głośne i turystyczne, a z drugiej przepełnione mistycyzmem. Przyciąga jak magnes i sprawia, że ciągle go mało.

Najbardziej tajemniczy i przerażający indyjscy asceci. Mówi się, że znajdują się gdzieś pomiędzy życiem a śmiercią. Często zamieszkują okolice stosów pogrzebowych, a do swoich rytuałów wykorzystują ludzkie ciała. Pudźę odprawiają, siedząc na zwłokach, a „ludzki olej” pozyskują, wypalając ciało nad ogniem. Ponieważ – podczas specjalnego rytuału – praktykują nekrofagię (zjadanie ludzkiego mięsa pochodzącego ze zwłok), powszechnie zwani są kanibalami.

Święta te, zbliżone w formie, obchodzone są dzień po dniu w Waranasi, na kilka dni przed świętem Holi. Można je uznać za lustrzane odbicie święta wiosny – choć tu również wierni obrzucają się proszkiem, to zabawa odbywa się na miejscach kremacji zwłok. Zamiast radować się odrodzeniem przyrody, wierni obcują z nieuchronnością śmierci. Proszek natomiast jest przeważnie biały, symbolizujący prochy skremowanych ciał. Roześmiany tłum tańczy do muzyki, podczas gdy pomiędzy ludźmi płoną stosy pogrzebowe, a żałobnicy przynoszą co chwilę kolejnych zmarłych.

Rangbhari Ekadashi rozpoczyna się olbrzymią paradą, wychodzącą z aśramu sekty aghori. Poza jej członkami, w pochodzie biorą udział bębniarze, kolorowe wozy czy przedstawicielki kinnar – trzeciej płci. Zobaczymy tam też tancerzy wcielających się w postaci bogów – głównie Śiwy, pana życia i śmierci. Święta będą dla nas wspaniałym kursem fotografii reporterskiej.

W całym kraju Holi trwa jeden dzień, ale w okolicach Mathury, mieszkańcy bawią się przez dwa tygodnie, a obchody przybierają niespotykane nigdzie indziej formy. W ich trakcie przejdziemy ulicami miasta razem z wielką procesją i zobaczymy kapłanów, którzy w świątyni wysypują na wiernych kilogramy kolorowego proszku. Cała okolica przypominać będzie pole bitwy – poczujemy się trochę, jak zaprawieni w bojach fotoreporterzy, robiąc uniki, przemykając i uskakując przed sypiącym się proszkiem.

Holi to okazja do zrobienia fantastycznych zdjęć, zarówno portretowych, jak i reporterskich. Oczywiście damy się też ponieść zabawie i wskoczymy w kolorowy tłum. Z drugiej strony jest to wymagający punkt programu. Kilka dni w ciągłym pyle, z miejscowymi, dla których „pokolorowanie” turysty jest dużo większą atrakcją niż krajana, konieczność zabezpieczenie sprzętu i wielki tłok – to tylko kilka niedogodności, które nas spotkają. Na pytanie, czy dla niesamowitych zdjęć warto się tak poświęcić, musicie odpowiedzieć sobie sami. My wracamy tam z radością, ale jeśli ktoś nie lubi tłumów i zabawy, która często przekracza granice komfortu, to może nie być zadowolony z tych obchodów.

Na zakończenie wyprawy, po wszystkich jej intensywnościach, znajdziemy też czas by odwiedzić Taj Mahal – jeden z siedmiu cudów nowożytnego świata. Mauzoleum wybudowane przez cesarza Szahdżahana, by upamiętnić swoją zmarłą żonę Mumtaz Mahal robi ogromne wrażenie!